Gisteren zijn we weer terug gekomen van een zonnige vakantie op Sardinië. Huh, gisteren? We zouden toch woensdag al terug komen? Dat klopt, maar er was een kink in de kabel. Joris kreeg op vakantie waterpokken en twee dagen voor het eigenlijke vertrek was wel duidelijk dat het niet meer te verbergen viel. En met waterpokken mag je niet het vliegtuig in zolang het nog besmettelijk is. Het zat werkelijk overal, lange mouwen en een coltrui konden het niet meer verbergen  . En dus hebben we de terugvlucht moeten annuleren en ons verblijf moeten verlengen. Geen verkeerde plek om langer te moeten blijven natuurlijk, maar van de extra 3 dagen hebben we toch zeker de helft moeten besteden aan regelen: vluchten annuleren, contact met de reisverzekering zoeken, accommodatie verlengen, huurauto verlengen, huisarts(en) zoeken en doktersverklaring zien te krijgen. Gelukkig had Joris op 1 nacht na totaal geen last van zijn waterpokken dus daar hadden we totaal geen zorgen om. Maar nu eerst maar vertellen over de mooie eerste week die we hebben gehad!
Dinsdagavond zijn jullie gewone tijd naar bed gegaan en papa en mama volgden om 9 uur. De koffers stonden ingepakt klaar in de hal; het enige wat er nog in moest waren jullie pyjama's en knuffels en alle toiletspullen. De wekker ging om 2 uur 's nachts! Verrassend genoeg sprong iedereen uit bed. Als je op vakantie gaat is het helemaal niet erg om midden in de nacht op te moeten staan! Rond half 5 waren we op de lang parkeren parkeerplaats bij vliegveld Düsseldorf om vanuit daar met de shuttlebus naar de vluchthaven te gaan. Rond half 6 waren we daar. Keurig, want onze vlucht ging om kwart over zeven. We hoefden alleen onze koffers af te geven en door de handbagagecontrole. Jullie keken je ogen uit. Jij hebt al 4 keer eerder gevlogen maar weet er weinig meer van. De laatste keer was je 3 jaar. Joris heeft 1 keer eerder gevlogen maar was toen nog geen jaar. Die weet er dus zeker niks meer van. Mama is wat vliegangstig, ondanks dat ze heel veel gevlogen heeft. Maar ze liet het natuurlijk niet merken aan jullie!
We hebben wat ontbeten en daarna was het al snel tijd om naar de gate te gaan. Jullie pakten een boekje en gingen op een stoeltje zitten lezen. Met uitzicht op "ons" vliegtuig. Wat is het toch fijn dat jullie allebei zo van lezen houden! Toen we binnen kwamen vroeg de stewardess aan jou hoe oud je was. Tja, we konden niet anders zeggen dan acht jaar. Dat betekende dus: mondkapje op. Wisten we wel natuurlijk, maar hoopten dat ze niet zo streng zouden zijn. Papa en mama hadden hem al op en jij volgde braaf. Het is niet anders schatje. Jij vond het ook niet zo erg hoor, maar na 2 uur vliegen begon het je wel wat te irriteren.
Het was een prima vlucht. Jij zat naast mama en Joris naast papa. Jij hebt niks gemerkt van mama's vliegangst, ze heeft zich prima gedragen. Ongelooflijk: twee uur vliegen en je bent al op het prachtige Sardinië! En dat om half 10 in de ochtend.
We hebben onze koffers verzameld en zijn richting autoverhuur gegaan. Papa regelde de auto, wij wachtten buiten. Eindelijk die mondkapjes af en voorlopig in de tas (nou ja, we moeten ze binnen nog overal op t/m 30 april maar dat terzijde). Vanaf het vliegveld was het nog een kleine twee uur rijden naar Isola Rossa, de plek waar ons appartement staat. Jullie deden, terecht, lekker een dutje in de auto (waarom je mondkapje op je kin hangt, geen idee!).
Althans, jullie deden een dutje totdat mama kei-hard riep: "Anton stop! Er zit een schildpad op de weg!". Jullie schrokken wakker, papa remde, de deuren vlogen open en we stonden op de weg. Op die weg een hele grote schildpad. We hebben hem even goed bekeken en daarna in de berm gezet. Eerste dier gespot!
Rond half 2 kwamen we aan bij ons appartement. Een heel aardige vrouw bij de receptie stond ons te woord en leidde ons naar ons appartement. Er zitten 3 appartementen in het complex. Aan de achterkant is een tuintje en aan de voorkant een enorm balkon. Uitkijkend op....de zee. We wisten dat we een balkon zouden hebben maar niet zo'n grote. Met wel twee zitjes! En we wisten dat we de zee zouden kunnen zien, maar niet dat het zo dichtbij zou zijn. Werkelijk prachtig. Verder hebben we een eetkamer/keuken, twee keurige slaapkamers en een badkamer. Perfect dus.
 Inmiddels was er ernstige honger in het land. We zijn de straat in gelopen en hebben bij de spaghetteria/pizzeria gegeten. Allevier een pizza. De zon scheen heerlijk. Daarna hebben we de koffers uitgepakt en daarna was het toch echt tijd voor de supermarkt. Mondkapjes op en de supermarkt in. Die is een eindje van ons vandaan dus we hebben de koelkast meteen maar goed gevuld.'s Avonds hadden we natuurlijk allemaal geen honger na die grote en late lunch dus we hebben wat toastjes gegeten. En spelletjes gespeeld op het balkon. Jullie gingen normale tijd naar bed want jullie waren helemaal stuk. Papa en mama trouwens ook. Jij kwam halverwege de nacht naar papa en mama toe want je kon niet meer slapen. Joris lag zo hard te snurken. Dat klopte, papa en mama konden het zelfs vanaf hun kamer horen. Je hebt je deken en kussen gepakt en papa heeft de bedbank in de kamer uitgeklapt. Daar heb je vervolgens heerlijk geslapen. Mmmm...wat gaan we doen met die kleine snurker?
Donderdag zijn we naar Castelsardo gereden. Hier verbleven papa en mama 10 jaar geleden en hier zouden we 2 jaar geleden eigenlijk met zijn vieren heen gegaan zijn. Het is ongeveer een half uur rijden van Isola Rossa. Het stadje ligt op een berg en helemaal bovenop staat een ruïne. Auto's zijn er niet toegestaan en kunnen er überhaupt niet komen. Je gaat er naar boven via trapstraten. Het was goed warm maar uiteindelijk prima te doen. Bovenop kreeg jij ineens hoogtevrees. Nou, dan kan je papa (en mama een beetje) de hand geven. Toch ben je helemaal mee naar boven gegaan. Je wilde heel graag ook in de ruïne kijken. Ja, dat is echt iets voor jou. Geschiedenis he! Er stonden kanonnen en katapulten en een stormram. Althans, jij wist dat het een stormram was, dat heb je op school geleerd. Je hebt er papa en mama uitgebreid over verteld, je zou een gids kunnen zijn. In de ruïne was ook een klein museum. Castelsardo staat bekend om het mandenvlechten en het museum ging hierover. Kijk, dat vindt mama juist weer leuk. Maar jouw hoogtevrees werd je teveel en je kreeg het benauwd. Ach, jochie toch. Je wilde naar beneden, de ruïne uit. Dat hebben we gedaan.
v
We zijn de hele berg weer afgegaan, onderweg stoppend bij een mandenvlechtwinkeltje. Hier heb jij een kadootje voor Jasmijn gekocht. Zij geeft volgende week zaterdag haar kinderfeestje en je hebt een rieten tasje voor haar gekocht. Je was blij toen we weer helemaal beneden waren. Op het plein van de stad hebben we een restaurant opgezocht en op het terras hebben we geluncht. Italianen weten echt van niets iets lekkers te maken. En na het eten kochten jullie van jullie "ijsjesgeld" het eerste Italiaanse ijsje van de vakantie.
's Avonds hadden we uiteraard weer weinig honger, dus de toastjes kwamen weer tevoorschijn. Prima, tussen de middag uitgebreid lunchen en het 's avonds makkelijk maken.
Vrijdag hebben we er een heerlijke luie dag van gemaakt. Papa heeft 's ochtend vers brood gehaald en na het ontbijt zijn we naar het strand gegaan. Maar eerst hebben we, zoals beloofd, een bal gekocht voor jullie. Want zonder voetbal is het geen vakantie. Bal ging mee naar het strand en jullie hebben je uren vermaakt. In de zee (jij), voetballend op het strand (jullie samen), lezend (allevier). Het was echt heerlijk. Graadje of 23. De zee was nog wel koud maar dat deert vooral jou weinig. Joris durfde niet goed de zee in. Niet in verband met de temperatuur, maar omdat er veel opgedroogd wier ligt. En dat vindt hij maar niks.
 
Aan het eind van de middag wilden jij en Joris naar het voetbalveldje. Daar waren we langs gekomen en jullie hadden het maar al te goed gezien. Mama liep mee, papa bleef even op het balkon van het appartement. Het was een volledig vervallen sportpark. Ingegooide ramen, onkruid overal, betonnen tribune met gaten en overal glas op de stoep. Dozen met dekens erin, dus vermoedelijk slapen hier s nachts mensen. Maar er waren ook 4 grote Italiaanse jongens aan het voetballen. Jij, dappere dodo, liep erop af en ze vroegen meteen of jullie mee wilden doen. Natuurlijk! Het waren 4 jongens van een jaar of 16 en ze gingen zo leuk met jullie om. Ze spraken een paar woorden Engels maar voor de rest spraken ze Italiaans tegen jullie. Mama zag jullie regelmatig knikken of juist jullie schouders ophalen. Gelukkig zijn veel voetbaltermen overal hetzelfde zoals pass, shoot en goal. De jongens gaven quasi per ongeluk de bal aan aan jullie zodat jullie konden scoren. Daarna veel high fives en "you are fast!". Het was echt een heel erg leuk uur. We zijn weer terug gelopen en toen hadden we honger! We hebben s avonds op ons eigen balkon lasagne gegeten.
Zondag willen we heel graag naar het ezeleiland, Asinara. De boot vertrekt 's ochtends al om 8.30 uur en het is anderhalf uur rijden naar de haven waar de boot vertrekt. Papa en mama hadden daarom bedacht dat we de volgende dag, zaterdag, al richting Porto Torres zouden gaan, een dag in Stintino zouden besteden en 's nachts daar ergens zouden slapen. En dat hebben we dus gedaan!
Zaterdag zijn we in de loop van de ochtend naar Stintino gereden. Het strand daar wordt wel "het mooiste strand van Europa" genoemd en dat wilden we wel eens zien. Nou, het moet gezegd: het was er prachtig. Azuurblauwe zee, blauwe lucht, palmbomen. Op de achtergrond een van de kleine eilanden van Sardinië. Alles heel erg schoon en de huizen in het stadje heel erg sjiek. En de mensen die er wonen ook. Een paradijs voor watersportliefhebbers en duikers. We hebben er heerlijk op het strand gezeten en we zijn allevier de zee in geweest. Je kon echt heel ver lopen en dan nog stond je nog maar tot je knieën in het water. En, speciaal voor Joris, geen zeewier. In een strandtent hebben we lekker geluncht. Om daarna weer lekker naar het strand te gaan.
 
Eind van de middag zijn we naar ons gehuurde appartement in Porto Torres gegaan om daar een nachtje te slapen. Het was erg goed geregeld. We hadden de code van het kluisje met daarin de sleutel via de app ontvangen en konden er zo in. Woonkamer met keuken en in de kelder 2 slaapkamers en de badkamer. Papa is naar de supermarkt gelopen (twee keer, de eerste keer was hij zijn mondkapje vergeten) en 's avonds hebben we in de oven pizza's opgewarmd (en voor mama tortellini gemaakt). Daarna op tijd naar bed, want morgen is het weer vroeg dag. Papa is nog wel even naar de haven geweest om te kijken of hij vast tickets voor de boot kon kopen. Maar onze informatie klopte niet (wanneer klopt die in Italië eigenlijk wel) want de kiosk verkocht geen tickets. Daarvoor moest je echt bij het havendienstgebouwtje zijn en die is pas de volgende dag weer open.
De volgende dag vertrokken we om 7.45 weer uit ons appartement. We hebben er echt alleen geslapen maar het kostte dan ook echt geen drol. Prima oplossing dit. Kaartjes kopen bij het dienstgebouw (dat klopte dus) en de boot op. Het was er niet druk en de bezetting bestond voor 90% uit Italianen die op het ezeleiland gingen fietsen. Om 10 uur waren we op het eiland. Kom maar op met die ezels!
Asinara is echt bizar mooi, maar ook bizar in andere opzichten. In 1885 werden de 500 bewoners van het eiland gedwongen om het eiland te verlaten. Er werd een gevangenis gebouwd en van 1885-1997 was het afgesloten voor publiek. Er woonden krijgsgevangen en hun bewakers. Het was een strafkolonie geworden en daarna een extra beveiligde gevangenis. Toen de gevangenis gesloten werd werd het een nationaal park. Maar...de huizen en de gevangenis stonden er natuurlijk nog wel. Het eiland is sinds 1997 onbewoond maar de wilde ezels hebben het eiland overgenomen. Het is dus een paradijs geworden voor ezels! Het is echt machtig om te zien: ezels in de huizen, ezels op het strand, ezels in de straten en ezels hoog op de bergen. Er wordt niet ingegrepen, de ezels zijn echt wild. Ze krijgen er kleintjes, vormen kuddes, worden ziek en gaan dood. Natuurlijke vijanden hebben ze natuurlijk niet, dus het zijn er heel veel! En we hebben er heel veel gezien. We hebben een route gelopen van 8 kilometer (ook omhoog en omlaag) en het was echt prachtig. Ook lekker warm dus de vestjes zijn al snel uit gegaan. Wat was dit genieten!
Er gaat maar 1 boot per dag op en neer naar Asinara dus we wisten dat we om 18 uur weer bij de boot moesten zijn. Papa en mama wisten van 10 jaar geleden dat je in het onderzoekscentrum kan eten, daar is een soort van restaurant. We hadden expres heel rustig gewandeld zodat we rond 3 uur weer bij het beginpunt zouden zijn en daar wat konden eten. Je raadt het al: centrum dicht of niet eens meer bestaand. Nu hadden we in onze tas wel wat drinken en koekerij bij, maar daar was ook best al wat van op. Gelukkig hadden we nog wel heel wat drinken bij ons. Maar het ergste: hoe gingen we nu nog 2.5 uur vullen? We hebben nog wat rond gelopen, jullie hebben wel een uur tikkertje gedaan maar toen wisten we het niet zo goed meer. Het laatste uur hebben we op een bankje gehangen, wachtend op de boot. En de wetenschap dat we nog 1.5 uur op die boot moesten zitten en dus om half 8 weer in Porto Torres zouden zijn. Honger!
De boot was gelukkig op tijd en om half 8 waren we inderdaad weer aan land. Snel de auto pakken en op naar het appartement in Isola Rossa. Onderweg zijn we gestopt om bij de supermarkt sandwiches te kopen. De honger was te groot, maar de moeheid ook dus die hebben we in de auto opgegeten. Om kwart over 9 waren we weer bij ons appartement. Jij en Joris waren echt helemaal gesloopt. Waar jullie in de auto nog zeiden: "mogen we in bed straks nog even lezen?" zeiden jullie eenmaal thuis helemaal niks meer. Ja, alleen maar: "kun je me naar bed tillen?". Jullie hebben geplast, je pyjama aan gedaan terwijl je al half in bed lag en waren binnen 1 minuut vertrokken.
Tja en toen was het maandag. Vrijdag hadden we al wat vlekjes op Joris' rug gezien maar dat kon nog vanalles zijn. Zaterdag waren het er toch meer en waren er ook wat blaasjes te zien. Papa en mama durfden nog te geloven dat het misschien zonneallergie was. Maar zaterdagavond was het toch echt heel duidelijk: waterpokken. Daarbij zie Joris ineens: "oh ja, Vik had pas op school ook heel erge waterpokken. Overal!" Mama mocht zich tot en met gisteren niet bezig houden met eventuele problemen met de terugvlucht van papa. Eerst gewoon genieten van de dagen en "maandag zien we wel weer". Maandag was het toch echt duidelijk dat we een doktersverklaring nodig zouden moeten hebben om terug te kunnen vliegen. Joris zat van middel tot gezicht onder de waterpokken.
Op maandag hebben we met de vliegmaatschappij gebeld. Inderdaad, mensen met waterpokken mogen pas het vliegtuig weer in als ze niet meer besmettelijk zijn. En daar is een verklaring van een arts voor nodig. Nu zat Joris nog duidelijk in de besmettelijke fase maar we hadden nog een beetje hoop op een louche (of omkoopbare) Italiaanse huisarts. De eigenaresse van het appartement hielp ons om een huisarts te vinden. Geen makkelijk karwei op dit eiland. Maar Joris kan 's avonds om 20 uur terecht bij een arts in Trinita. Papa en Joris gingen er samen heen. Het was nog een heel avontuur want de arts zat niet meer waar hij zei dat hij zat. Twee voetballende jongeren legden papa in het Italiaans en een paar woorden Engels uit dat hij bij de pizzeria linksaf moest. Papa en Joris zijn naar die pizzeria gegaan maar konden het echt niet vinden. Bij de pizzeria gevraagd. De pizzabakker wist waar de dokter nu zat maar kon het niet uitleggen. Uiteindelijk is de pizzabakkerknecht voor de auto van papa uit gelopen en heeft ze naar de deur van de dokter geleid. Dank aan de lokale bevolking! De huisarts keek naar Joris, papa legde via Google Translate uit dat we een verklaring nodig hadden om te kunnen vliegen, de huisarts keek met het lampje van zijn telefoon nogmaals naar Joris en zei "no, no!". Hij legde uit dat Joris nog blaasjes had en zolang hij die had zou hij geen verklaring afgeven. Shit, geen louche arts dus.
Op dinsdag zijn papa en Joris nog een keer op pad geweest. Naar een andere arts, in de hoop dat hij (tegen beter weten in) wel een verklaring zou geven. Ze hebben echt heel hard gezocht, maar het adres bestond gewoon niet. De straat hebben ze wel gevonden, maar huisnummer 77 zat er gewoon niet. Nog nagevraagd bij de kapper die wel in de straat zat, maar ook zij wisten van niets. Missie niet geslaagd dus. Papa is 's middags naar Sassari gereden voor loszittende broeken voor Joris. Het middeltje tegen de jeuk van de apotheek werkt erg goed maar zijn korte broeken zitten te strak en dat irriteert op de wondjes. Gelukkig is hij nog altijd helemaal niet ziek. 's Middags hebben we alles in gang gezet, inmiddels was het wel duidelijk dat we de volgende dag/woensdag niet terug zouden kunnen. Papa is alles gaan regelen: vluchten annuleren, verzekeraar bellen, het autoverhuurbedrijf bellen. Gelukkig is het geen enkel probleem om in ons appartement te blijven.
Op woensdag, de eigenlijke dag van vertrek was het nog heerlijk weer. Nu alles geregeld was hebben we nog echt kunnen genieten. We zijn eerst naar een dorpje gereden waar we wisten dat er een kleine speeltuin was. Klein maar jullie hebben er zo lekker gespeeld terwijl papa en mama een kop koffie dronken. 's Middags zijn we naar het strand gegaan, tegenover ons appartement. Het was een heerlijke middag. 's Avonds hebben we gegeten bij de spaghetteria.
Op donderdag was het mooie weer echt voorbij. 's Nachts had het al erg geregeld en 's ochtends was alles nat. Maar we besloten toch de auto in te springen en naar de goed aangeschreven grote speeltuin in Smeralda te gaan. Een heel eind rijden over de bochtige weggetjes maar het was toch erg bewolkt. Prima weer voor een autorit. En het was het waard hoor! Gregoland is een erg leuke speeltuin met een prachtig uitzicht. Het zonnetje brak zelfs door, al was het erg fris. We hebben ons goed vermaakt.
Toen we naar de haven van Smeralda gingen om te kijken of we ergens wat konden eten stond er een bord 'servizi medici' langs de weg. Ah, dat snappen wij zelfs nog wel. Aangezien het hier blijkbaar normaal is om gewoon bij een dokter binnen te lopen en aangezien Joris' pokken echt ingedroogd leken te zijn besloten we de bordjes te volgen. We zagen al snel dat de deur dicht was. Op de deur een briefje: "geopend op dinsdagen en donderdagen van 16.30 tot 17.30 uur". Mmm...misschien konden we dan wat gaan eten en als het dan bijna 16.30 was dan gingen we gewoon nog eens kijken. We zijn naar de haven gereden en hebben er echt heerlijk gegeten. Jij en Joris allebei (je raadt het al) pizza.
 Na het eten hadden we nog 3 kwartier te overbruggen. Terug naar Gregoland dus. Papa had er weinig zin in en het regende inmiddels pijpenstelen. Maar we hebben het voor jullie gedaan. Jullie schommelden er op los, papa en mama schuilden onder een boom. Tot het echt stortregende. Snel naar de auto en om precies half 5 waren we weer terug bij Servizi Medici. En...het was open! Het hele verhaal uitgelegd aan de arts die deze keer eens wel Engels sprak. Maar deze arts was van mening dat we naar een kinderarts moesten, alleen deze kon een verklaring geven. Een kinderarts om te verklaren dat Joris niet meer besmettelijk is van waterpokken? We hebben echt gedramd maar deze arts deed het niet. We kregen een briefje mee met 2 telefoonnummers en het advies naar het ziekenhuis in Olbia te rijden. Nou is Olbia nog een stukje verder weg dus eerst maar eens bellen. Bij het eerste nummer nam niemand op. Bij het tweede nummer een keuzemenu (tja, wat kies je als je geen idee hebt wat er gezegd wordt?) en vervolgens een mevrouw. Die echt geen woord Engels sprak "Sole Italiano". Tja.... Papa is met briefje en al weer uit de auto gestapt en naar de huisarts gelopen. Zij was zo vriendelijk het nummer te bellen en de mevrouw te woord te staan. Wat bleek? De kinderarts was pas vanavond om 19 uur weer in Olbia. Toen waren we er wel weer klaar mee. Morgenochtend gewoon weer naar de (huis)arts in Trinita.
En dan....vrijdag! De arts in Trinita zou van 8.30 tot 10 uur in zijn praktijk zijn. Het regende echt vreselijk hard, de straten waren rivieren. Maar we waren met zijn vieren om 8.30 in Trinita. En de dokter ook! Wel een andere dokter maar er was in elk geval iemand. Deze dokter sprak geen woord Engels, leve Google Translate. Hij snapte wat we bedoelden. Hij bekeek Joris en vroeg "certificato?". Si per favore! Vervolgens schreef hij vanalles op een blaadje wat hij ook nog voorlas. Hij wist dat wij geen Italiaans verstonden en dacht blijkbaar dat als hij zo langzaam en hard mogelijk sprak we het wel begrepen. Hij zette een stempel op het papiertje en toen stonden we weer buiten. Mama heeft een foto gemaakt van het certificato en naar Babbe gestuurd. Haar Italiaanse collega heeft ernaar gekeken en gaf ons de verlossende woorden: "Joris is fit to fly today!". Joehoe!
 Weer terug in het appartement hebben we de verzekeraar gebeld om te zeggen dat we het certificaat hebben en dat onze terugvlucht geboekt kan worden en het certificaat gemaild. We hebben een vluchtvoorstel gedaan (volgende dag om 9.15 uur van Olbia naar Düsseldorf) en ze zouden het in gang zetten. En ons terug bellen. Omdat Olbia twee uur rijden is en we morgen dan om 7 uur op de luchthaven moesten zijn besloten we onze koffers vast in te pakken en bij akkoord vandaag al naar Olbia rijden. En daar overnachten.Vier uur later had de verzekering nog steeds niet terug gebeld dus heeft papa maar weer gebeld. "Tja, uw voorstel ligt bij de partners en zij moeten nog beslissen". Het gaat hier om 4 tickets van 80 euro waarvan er nog maar 8 beschikbaar waren! Tja, procedures he! We zijn naar het koffietentje gegaan en hebben nog een Italiaans ijsje gegeten. Tegen 4 uur kwam er een telefoontje: de voorgestelde vlucht zat vol (ja duh) maar er was nog een vlucht van Eurowings beschikbaar. Papa kon alleen maar zeggen: "ja boek maar!". Deze tickets waren geen 80 maar 400 euro per persoon maar ja, dan hadden ze maar sneller moeten handelen. De verzekering betaalt...
Een uur later reden we, nadat we afscheid van de katjes hadden genomen en de sleutel van het appartement ingeleverd hadden, naar Olbia. In de stromende, stromende regen. In Olbia hebben we s avonds gegeten in een erg leuk restaurant, hebben daarna ingecheckt bij een heel erg leuk appartement midden in de stand en zijn gaan slapen.
En gisteren, inmiddels zaterdag, zijn we dus terug gevlogen. De reis ging zeer voorspoedig. De pech stopte dus gelukkig. Gisteren om half 3 waren we weer heerlijk thuis! Heel jammer dat je Jasmijns feestje hebt gemist, daar was je wel (kort) verdrietig om.
En zo sloten we een hele mooie en soms roerige vakantie af. Een ding staat als een paal boven water: Sardinië is prachtig. Maar je moet er geen arts nodig hebben!
|
