Twee jaar geleden deed jij mee aan Bouwdorp, met bijna dezelfde groep als dit jaar. Thijn en Fleur hebben zich bij de groep gevoegd en Joes zat dit jaar bij een ander groepje. Maar jullie hechte vriendengroep bestaande uit Jasmijn, Stijn, Duke, Tom, Thijmen en jij was weer van de partij. En wat een lol hebben jullie gehad. Vier dagen van half 10 tot 4 uur bij elkaar. En daarna nog een avond. Er waren altijd twee ouders bij jullie groep maar dat was na dinsdag eigenlijk helemaal niet meer nodig. Op maandag en dinsdag wel, want toen moest er natuurlijk een hut gebouwd worden.

De papa's Bram, Nico, Jan en jouw eigen papa hebben op maandag en dinsdag hard getimmerd. Samen met jullie natuurlijk, want jullie zaagden en timmerden er ook op los. Ieder had een knipkaart voor spijkers en de vaders hadden gereedschap bij zich. Jullie perceel stond naast dat van de twee groepen van de 'kleintjes'. Handig, want de papa's en mama's van jullie groep zijn veelal de papa's en mama's van de groep van de kleintjes. Veel broertjes en zusjes waaronder Joris. Daar weer naast stond de hut van Julius, Siem en Wout. Eigenlijk dus 4 hutten naast elkaar, bestuurd door ieder 2 ouders uit dezelfde oudergroep. Al die ouders kunnen het ook nog eens goed met elkaar vinden dus ook daar dikke pret.

Woensdag waren er veel moeders, waaronder die van jou. Mama verdeelde zich over jullie groep en die van Joris. En donderdag waren er weer andere ouders. Woensdag en donderdag hadden jullie 'grote' kinderen geen ouders meer nodig. Jullie verspreidden jullie over het hele terrein vol met springkussens (elke dag een andere), knutselactiviteiten, creatieve activiteiten, sportactiviteiten en een ware kermisattractie. Bouwdorp had een jubileum te vieren en daarom was deze verassingsattractie er. Het was, zoals jullie het noemden, "de bank". Nou, hoe vaak je in "de Bank" bent geweest is  niet duidelijk, maar mama heeft je heel vaak in de rij zien staan. Meestal met Stijn en Jasmijn. Dansend op de muziek. Feestbeesten zijn jullie.

Dit jaar werd de lunch niet verzorgd ivm Corona, maar moesten jullie zelf lunch meenemen. Geen probleem, jullie zochten elkaar en de ouders rond lunchtijd weer op en aten dan in de hut. Maar er was af en toe ook iets te snacken te krijgen: een tosti, pannenkoek of kleine pizza. En de hele dag door kon je ranja tappen. Man man, wat was het weer goed verzorgd.

En dan het weer! Waar het de week ervoor veel had geregend (hebben wij niet meegekregen want we waren op vakantie) was het nu precies goed. Graad of 22-23 en geen drup regen. Vanaf de tweede dag gingen er dus geen vesten meer mee en bleven de laarzen thuis. En gingen er korte mouwen aan.

Elke dag eindigde het om 16 uur. De laatste dag, donderdag, ging het echter om 18 uur weer open om te feesten. Ook nu kon er maar 1 ouder per gezin mee naar binnen maar de zogenaamde 'gezinskaarten' konden wel uitgewisseld worden. De ouders van Lucas en Selena konden niet, dus wij hebben de kinderen meegenomen en konden op hun gezinskaart naar binnen. Die twee schatjes nemen we graag mee, zeker als dat ervoor zorgt dat zowel papa als mama naar binnen kon. .Er was een ware handel in gezinskaarten en uiteindelijk waren bijna alle papa's en mama's van jullie vrienden er. Deze keer was het wel alcoholvrij (want anders is het een evenement), maar dat drukte de pret maar een heel klein beetje.

Om 20 uur was de prijsuitreiking. De jury had alle 350 hutten van de 850 deelnemende kinderen beoordeeld op originaliteit. Jullie vielen niet in de prijzen maar jullie gaven er geen klap om. Sterker nog,  tijdens het bekend maken van de winnaars stonden jullie op het springkussen en in de rij voor De Bank.

Rond negen uur hebben papa en mama jou, Joris, Selena en Lucas verzameld om weer naar huis te lopen. Dat duurde even want Selena was zoek. Die bleek bij "The Voice Kids Bouwdorp" te staan. Uiteindelijk leverden we Selena en Lucas rond half 10 thuis af en een half uur later lagen jullie, na een bad, op bed.

Wat een week! Mooie afsluiting van de zomervakantie! Want maandag weer naar school!

Nog maar net terug van vakantie en vandaag start Bouwdorp alweer! Jullie hadden er megaveel zin in, net als al jullie vrienden. In verband met Corona mogen er per groep maar twee ouders aanwezig zijn per hut en maar een ouder per gezin. Best lastig, aangezien de meeste gezinnen 1 of meerdere kinderen hebben die meedoen in verschillende groepen. Maar goed, we hadden een heel schema gemaakt met welke ouder op welke dag bij welke groep aanwezig zou zijn. Op maandag en dinsdag wordt er het meest gebouwd en daarom waren op die dagen de handigste ouders ingedeeld. Over het algemeen (heel ongeëmancipeerd) de vaders. Ook papa! Vanochtend zou papa bij jouw groep aanwezig zijn en vanmiddag bij die van Joris. Morgen precies andersom. Verder waren Bram, Jan, Nico, Marc en Wouter de timmerende vaders. Op woensdag en donderdag zijn het met name de moeders die de groepen begeleiden. Dan wordt er vooral gespeeld, geknutseld en geschminkt. En de hut versierd uiteraard. Jij zit in een groepje met je vrienden Duke, Stijn, Jasmijn, Tom, Thijn, Thijmen en Fleur.

Om half zeven ging de wekker vanochtend. Dat was wel even wennen! Want waar jullie bijna heel de vakantie vroeg wakker waren (zo rond zeven uur) waren jullie nu natuurlijk niet wakker te krijgen. Papa en mama hebben dan ook zachtjes gedaan met de laatste spullen in de auto laden, opruimen en nog even douchen. Maar om haf 8 moesten jullie er toch ook echt uit om aan te kleden zodat jullie toiletspullen, pyjama's en knuffels ook in de auto konden. Vervolgens al het beddengoed van de bedden, kastjes nog een keer nakijken en gaan! Om exact 8 uur reden we door de slagboom en deden we de sleutel in de brievenbus. Klaar voor een lange rit.

Papa en mama hadden op zo'n 9 uur rijden gegokt, inclusief te nemen pauzes. En laat het nu precies kloppen! We zijn onderweg zo'n 4 keer gestopt. 3 keer omdat alle mannen moesten plassen (was het niet zo dat juist de vrouwen vaak moeten plassen) en natuurlijk een keer om te lunchen en de benen te strekken. Maar we wilden allemaal het liefst zo snel mogelijk door. We waren Normandië en zuidelijk België al snel door en vreesden een beetje voor de Antwerpse ring. Maar...zelfs daar geen oponthoud! Om 17 uur waren we weer op ons eigen stekkie.

Niemand had zin om naar huis te gaan, maar toen we er eenmaal waren vonden jullie het toch wel weer fijn. Er lagen maar liefst 3 Duckies op jou te wachten. Het was ook het eerste wat je deed: op de bank met een Duckie. Lekker hoor! Joris racete meteen naar zijn lieveheerstbeestjesverblijf om te kijken of ze allemaal nog leefden. Zo, we zijn weer thuis!

Hallo Les Pieux!

Op zaterdag kwamen we rond 15 uur aan op de camping. En wat hebben we het getroffen! De camping is pal aan het strand en onze stacaravan staat ook nog eens op bijna de laatste rij, dus aan strandzijde. Twintig stappen en we staan op een duin en na die duin natuurlijk meteen het strand. We kunnen de zee horen in ons tuintje. Daarbij is de stacaravan ruim en, veel belangrijker, de staplaats ook. Ruim gazon met tuinset en ligstoelen. Geen schuurtje deze keer, maar wel een slaapkamer die we niet gebruiken en dus in kunnen zetten als opslagplek. Op de camping een speeltuin (in de duinen), een voetbalveldje, een buitenzwembad en een zwembad waar het dak dicht kan. En vooral: een hele fijne, gemoedelijke sfeer. Rustig en klein. Zo fijn!

Wederom zijn de mannen boodschappen gaan doen. We hadden natuurlijk helemaal niks in "huis" want in de B&B hadden we geen koelkast tot onze beschikking. Dus: jullie boodschappen en mama uitpakken. Of eigenlijk vooral: vechten met het beddengoed. Losse lakens en dekens om precies te zijn. Wat een crime: laken om het matras, laken onder een deken, laken en deken op het bed en om het matras heen vouwen. En dan elke dag opnieuw waarschijnlijk, want dat blijft toch onmogelijk zitten?

Zondagochtend hebben we eerst ontbeten met verse broodjes. Lang leve het winkeltje op de camping. Stokbrood zullen we eten! Vervolgens vroegen jullie of jullie naar het springkussen mochten. Papa en mama dachten dat jullie daar redelijk snel op uitgekeken zouden zijn, maar nee.... Af en toe kwamen jullie wat te drinken vragen om daarna weer snel terug te gaan. Rustig ochtendje op de camping dus; papa en mama hebben lekker zitten lezen. Aan het eind van de ochtend wilden jullie graag zwemmen. Voor het buitenzwembad was het net te koud, dus zijn we binnen gegaan. Nu konden jullie eindelijk jullie nieuwe flippers en duikbrillen gebruiken. Jij zat meer onder water dan erboven.

's Middags zijn we naar het speeltuintje gegaan. Lekker hoor, schommelen in de duinen. Ook hier zaten papa en mama op een bankje en....lazen. Het was prachtig weer en mama opperde om het lezen en spelen voort te zetten op het strand. Jijhad daar niet zo'n zin in, je wilde graag even terug naar de caravan. Daar een boekje lezen in de ligstoel. Papa ging met jou mee en Joris met mama. Op het strand heeft Joris met stenen een zandvlooienrestaurant gebouwd. Met zeewier en vervolgens de zandvlooien erin.

's Avonds hebben we gewoon bij de caravan gegeten. Stiekem vinden we dat ook het allerleukste: beetje rommelen in de keuken en op eigen terras opeten. Daarbij moet je hier best een eindje rijden om uit eten te kunnen. Er is wel een snackbarretje op de camping en een keer in de week een pizzakar, maar voor de rest is het lekker aanrommelen. Na het eten zijn jullie uiteraard weer naar het springkussen en de tafelltennistafel gegaan. Batjes en ballen hebben we zelf, dus jullie kunnen pingpongen wanneer jullie willen. Jullie hebben vrienden gemaakt met 2 Nederlandse jongens die hier ook nog de hele week zijn. De meeste mensen op de camping zijn Frans met af en toe een verdwaalde Nederlander of Belg.

Maandagochtend is mama op pad gegaan: even lekker wandelen. En uitvinden hoe we naar een kasteel (met crêperie) in Le Rozèl kunnen lopen. Later in de week willen we dat met zijn allen lopen en daar lunchen, maar mama moest uitvinden hoe je dan het beste kan lopen. Jullie gingen ondertussen boodschappen doen (ieder zijn taak he). Mama is een keer een doodlopend pad in gegaan (waar ze pas na 1.5 kilometer achter kwam), maar voor de rest heeft ze het daadwerkelijk kunnen vinden. Als we het later in de week  met zijn vieren lopen weet ze dus de weg. Ze heeft nu zo'n 9 kilometer gelopen, maar zonder omzwervingen zal het ongeveer 6 zijn.'s Middags wilden jullie heel graag zwemmen. Mama had helemaal geen zin om mee te gaan, papa wel. En dus heeft mama twee uur in het tuintje.....gelezen. Toen jullie terug kwamen wilden jullie naar het springkussen en heeft papa zich bij mama gevoegd, ook lezend.

Dinsdagochtend zijn we naar een marktje in Portbail geweest. Niet jullie favoriete bezigheid en papa herkende dat meteen van vroeger. Papa ging vroeger (net als mama overigens) altijd met het gezin naar Frankrijk en ze gingen vrijwel alle dagen naar het strand of speelden op de camping. Maar af en toe deden ze ook iets wat de ouders (jullie opa en oma) leuk vonden en dat was meestal naar een marktje of een kerk. Papa zei dus meteen: "jongens we gaan naar een marktje. Dat vinden jullie net zo leuk als dat ik het vroeger vond om op vakantie naar een kerk te gaan om Maria-beelden te bekijken". Jullie gingen dus een beetje nukkig mee. Maar ja, ook op vakantie moet je soms iets doen wat je minder leuk vindt.

Nu viel het marktje ook wel een beetje tegen hoor. We hebben wat langs de kraampjes geslenterd en soms wat bekeken. Jij en Joris stopten bij elke kraam waar speelgoed in stond en begonnen dan behoorlijk te zeuren. Het was allemaal rotzooi en daar gaan we echt geen geld aan besteden. Wel heb jij een leuk armbandje voor Ellen gekocht en Joris eentje voor zichzelf. In Portbail zou ook een geocache moeten liggen dus daar zijn we nog naar op zoek gegaan. Er liggen er namelijk erg weinig in dit gebied! Het zou bij een oude doopfont moeten liggen en de hint was "achter een steen". De hele font bestond uit stenen, dus aan die hint had je niet zoveel. We hebben 10 minuten gevoeld welke stenen er los zaten en erachter gekeken. Maar niks gevonden. Toen waren we het zat en hebben we hem gelogd als 'niet gevonden'. Uiteraard werd er 's middags weer gezwommen in het half-binnenbad en na het avondeten zijn we naar het strand gegaan. En daar zijn we tot de zonsondergang gebleven. Heerlijk weertje en jullie vermaakten je prima met schep en emmer (ook jij bent nu bouwer van zandvlooirestaurants).

Woensdag was de meest zonnige dag van allemaal. Het was prachtig weer: graad of 24, veel zon, beetje zeewind. We zijn dan ook echt de hele dag buiten geweest. 's Ochtend zijn jullie naar het zwembad geweest, 's middags met zijn vieren naar het strand. Lezen, zandkastelen bouwen, vliegeren en jij ging de zee in. 's Avonds lekker gekookt en op ons terrasje opgegeten. Zelfs toen was het nog lekker warm. Na het eten spelletjes gespeeld (we hebben Vampieren ontdekt, echt geweldig).

Op donderdag zijn we achter in de ochtend naar Le Rozèl gelopen, via de route die mama maandag ontdekt had. Zo'n mooi route door het Normandische platteland. Vooral het paadje met bogen en het stuk dat door het dorpje gaat. Een dorpje van niks met ineens een groot kasteel. In de kelder van het kasteel een crêperie die anderhalf uur per dag open is. We hebben daar Bretonse galettes gegeten. Dat was een behoorlijke lunch! We zaten buiten en moesten best lang wachten. Maar dat gaf niet want jullie waren hoefijzers aan het gooien en er liep een kip rond die aandacht verdiende.

Op de terugweg zagen we een ideaal paaltje voor een geocache. Er zijn hier op loopafstand nergens geoaches te vinden helaas. Maar dit plekje zou toch perfect zijn? Mama bedacht dat ze er zelf wel een cache neer wilde leggen en terug bij de caravan is ze op zoek gegaan naar iets dat door kon voor een doosje. Uiteindelijk een make-up doosje leeg gemaakt, waterdicht gemaakt met tape en een rond boekje gevouwen voor erin. Vervolgens gekeken hoe dat eigenlijk werkt, een geocache leggen. Ze dacht dat ze gewoon terug moest gaan naar de plek, daar de plek moet aanvinken in de app en klaar. Maar nee, zo makkelijk gaat het niet! Ze moest inderdaad wel terug naar de plek, maar daarna een officiele aanvraag doen. Dus daar ging mama: weer terug naar het paaltje dat 1.5 kilometer verderop lag. Tenminste, als je rechtstreeks loopt maar uiteraard verdwaalde mama en kwam ze op een of andere manier in Le Rozel terecht zonder via het paadje te zijn gegaan. Dus Rozel weer door, langs het kasteel en de kerk, op zoek naar het paadje. Uiteindelijk gevonden, GPS coördinaten genoteerd, cache in het paaltje gedaan en terug gelopen naar de camping. Bij terugkomst 8 kilometer gelopen, bovenop de 6 die we met zijn vieren al gelopen hadden. Terwijl jullie zwommen voerde mama online het cacheformulier in. Nou, het is ongeveer net zo ingewikkeld als een belasting aangifte doen. Aanvinken dat je toestemming hebt van de eigenaar van de grond (maar nu niet want het is publiek terrein), dat je cache waterdicht is, dat je hem niet begraven hebt onder de grond, dat je de coördinaten in een bepaald formaat ingevoerd hebt, dat er een boekje in zit, dat er geen gereedschap nodig is om de cache uit de vindplek te halen, etc. Na alles ingevuld te hebben kreeg mama al snel bericht van de 'reviewer': "de cache ligt op 755 kilometer van uw woonplaats. U dient naam en emailadres op te geven van iemand die in de buurt woont en de cache kan onderhouden'. Grrrrr.....Mama heeft dat op een creatieve (en niet geocache-legale) manier omzeilt en het formulier wederom ingediend. Nu kan het tot 7 dagen duren voordat de reviewer er weer op reageert. In het Frans welteverstaan dus het is meteen een goede opfrissing van de Franse taal.

En toen was het ineens vrijdag, de laatste dag in Frankrijk! Morgen rijden we vroeg in de ochtend terug naar Nederland. 's Middags begon toch echt het inpakken en schoonmaken van de caravan, maar 's ochtends hadden we nog een uitje op de planning. Naar de beroemde paraplufabriek en -museum in Cherbourg! Cherbourg is ongeveer een half uur rijden en volgens de website is er vanalles te bekijken. Niet alleen hoe de paraplu's (met de hand) worden gemaakt, maar ook de geschiedenis van het familiebedrijf en tentoonstelling van alle types paraplu's.. Handen in je zakken want het zijn dure gevalletjes. De goedkoopste is de kinderparaplu van 120 euro, de duurste een grote van 450.

We hebben eerst rond gekeken in het winkeltje dat in het indrukwekkende gebouw zat. Paraplu's in alle kleuren van de regenboog en voor elke gelegenheid (bruiloften, begrafenissen, boottochtjes of gewoon tijdens een storm). Daarna mochten we in het atelier kijken. Een paar dames zaten achter de naaimachines paraplu's te maken. We leerden dat er een opleiding van 4 jaar aan vooraf gaat voor je hier mag werken. En dat je dan alle onderdelen van het fabricageproces onder de knie hebt (dus naaien, maar ook het op het skelet zetten van de stof en het branden van het handvat). Daarna gingen we met de lift naar boven naar het museum. De geschiedenis vamn het bedrijf in foto's, oude naaimachines en foto's van popsterren, koningen en filmsterren met een Cherbourg paraplu in hun hand. Het was een leuk uitje! Daarna nog even terug naar het winkeltje waar papa een kadootje voor oma Ans heeft gekocht (wat niet op voorraad was maar nu naar Nederland wordt gestuurd). De kinderparaplu's van 120 euro, die hebben we maar laten liggen.

Aan het eind van de middag hebben papa en mama alles ingepakt en in de auto gezet. Afval weggebracht en de caravan geveegd. We hebben bijna niks meer nodig, morgenochtend verlaten we zonder te ontbijten de camping. Jullie hebben tijdens het inpakken met jullie Nederlandse vrienden gespeeld en dat pakten jullie na het eten weer op. Tot slot met diezelfde vrienden (en papa) naar het strand voor de zonsondergang. Mooie afsluiting van een geweldige vakantie.

We hadden een nachtje te overbruggen tussen de geboekte week ik België en de week in Frankrijk. En daarom hadden we nachtje  geboekt op een geitenboerderij in Normandië. Slechts op een uur afstand rijden van de camping in Les Pieux. Dat betekende dus op  20 augustus een best lange rit van Blankenberge naar de geitenboerderij in Liesville-sur-Douve.

Oh, wat ben jij toch een slechte autozitter. Je verveelt je al na een uur en die verveling steek je niet onder stoelen of banken. Onderweg zeiden papa en mama regelmatig tegen elkaar: "wat is Jasper toch voor repeterend geluid aan het maken?", waarop de ander zei: "hij  heeft weer iets anders gevonden om uit verveling geluid mee te maken". Met je pen langs de spiraal van je puzzelboekje gaan, op 1 toon neuriën, met je voet tegen de deur tikken of elke halve minuut zuchten. En Joris? Die vermaakte zich prima, met name met naar buiten kijken. Na een uur was mama je getik zat en gaf ze je het computerspelletje. Je was er hartstikke blij mee. Joris vroeg meteen of we er ook eentje voor hem hadden: natuurlijk! Jullie hebben een hele tijd met de spelletjes gespeeld en na de lunch mochten jullie een film kijken op de iPad. Dat is altijd goed natuurlijk.

Tegen 5 uur kwamen we aan in Liesville-sur-Douve. Wat een mooi plekje! Rustig, afgelegen en typisch Frans. De eigenaresse van de B&B sprak alleen Frans dus mama moest het woord doen. Op haar beste Frans, maar ze realiseerde zich dat dat nog best goed gaat. Spreken matig, maar verstaan en lezen gaat prima. Waar papa en mama wel aan moesten wennen is dat de mondkapjes hier in binnenruimtes weer overal op moeten en ze hebben voor het eerst de QR code op de Corona app moeten laten zien. Papa en mama zijn harstikke voor vaccinatie en hebben geen moment getwijfeld aan het laten zetten van de vaccinaties. Maar....het moeten laten zien van een vaccinatie- of testbewijs gaat wat hen betreft veel te ver. Tenminste wel om een hotel of een restaurant binnen te komen. Maar het zijn nou eenmaal de regels in het land en anders moet je er niet heen gaan. Vandaag was dus de vuurdoop voor hen. We hadden twee kamers geboekt en die lagen samen op een soort zolder. Keurige kamers met ieder een luxe badkamer. Joris had al aangegeven dat hij het wel een beetje spannend vond om op een aparte kamer te slapen van papa en mama en vroeg of we misschien konden "uitwisselen"? Hij bij mama op de kamer en jij bij papa? Ah joh, voor dat ene nachtje maakte dat eigenlijk helemaal niks uit. Best gezellig ook wel. Jij richtte het bed van jou en papa in (jouw Duckie aan de ene kant, papa's boek aan de andere kant, jouw knuffels op het bed) en Joris deed hetzelfde bij die van mama en hem.

Na het installeren zijn we met de auto naar een restaurantje in Liesville gegaan. Het enige restaurant wel te verstaan. Aan de buitenkant leek het vergane glorie, maar het bleek hartstikke gezellig en lekker. Jullie aten een kindermenu bestaande uit gedroogde worst (voorgerecht), pizza en een ijsje. Papa en mama aten gewoon een hoofdgerecht en papa een mega-toetje. We hebben het lang volgehouden daar en uiteindelijk waren we pas rond half 10 terug in de B&B. Jij en papa gingen naar jullie kamer, mama en Joris naar die van hen. Toen mama jullie nog een kusje kwam brengen zat jij rechtop in bed te lezen. Maar na 5 minuten zei je tegen papa: "zullen we gaan slapen papa, ik ben een beetje moe". Iedereen heeft heerlijk geslapen, maar jij hebt uiteraard flink liggen draaien. Papa zei dat je echt een kacheltje was en dat hij je een paar keer een kwartslag heeft moeten draaien. Mama had wat moeite met in slaap vallen door Joris' knarsentanden. Mama voelt nu met je mee hoor: hij knarst echt zo hard! Om half 9 waren we bij het ontbijt: stokbrood, jam, cake en, uiteraard, geitenkaas. Dat lusten wij allemaal wel! We vroegen ons inmiddels wel af waar nu toch die geiten waren. Jij had gisterenavond flink geoefend op hoe je dat moet vragen en sprak in vloeiend Frans: "ou sont les chèvres?". De vrouw klapte in haar handen en was helemaal verrukt. Ze legde in rap Frans uit waar de geiten waren. Die bleken helemaal niet ver weg te zijn. Om de hoek was de boerderij waar de geiten staan en waar haar zoon de scepter zwaait. Normaal is de boerderij alleen open voor bezoek na 4 uur 's middags, maar mensen die in de B&B verblijven mogen ook buiten openingstijden naar binnen. Even aangeven dat we hier hadden geslapen dus.

Mama heeft een van haar afstudeeronderzoeken gedaan op een biologische geitenboerderij in Tilburg. Ze verwachtte een soortgelijke boerderij aan te treffen, maar dat blijkt in Frankrijk toch wel anders te gaan. Veel minder geiten (niet erg), maar ook wel een heel aantal zielige geitjes. Er stond er eentje met duidelijke uierontsteking. Ook al een tijdje want ze was ernstig vermagerd. Verder een jonge ram met een gezwel op zijn kaak. Poeh, even slikken. Gelukkig ook lammetjes die alle vrijheid hadden om over de hekken te springen en los te lopen. De eigenwijsheid van geiten, die moet je lekker laten gaan. En daar kregen ze dus de ruimte voor. We hebben even rond gelopen, geaaid en geknuffeld.

Het was inmiddels rond 11 uur en we konden pas om 15 uur terecht op de camping in Les Pieux. Het was zo'n 50 minuten rijden naar de camping dus we hadden nog wat uren te vullen. We zijn naar Les Pieux gereden, op zoek naar een speeltuintje. Het werd stil op de achterbank tot Joris ineens begon te huilen en in paniek zei: "ik ben heel misselijk!". Oh jee, hij was duidelijk in slaap gevallen en wakker geschrokken omdat hij moest spugen. Papa stopte snel (midden op de weg in een wijkje), hielp Joris uit de auto en die moest meteen spugen. Ach mannetje.... Terug in de auto zei papa, heel netjes:"oh, dat was best veel spuug he Joris?" waarop Joris zei:"Ja, en een beetje kots". Haha!

Het speeltuintje stelde vervolgens echt te weinig voor en papa zag dat er een mooi kasteel met botanische tuin in Cherbourg was. Daar zijn we heen gereden en bleek fantastisch te zijn. Papa en mama waren helemaal onder de indruk en Joris, ons dieren- en plantenmannetje, ook. Jij vond het allemaal niet bijster interessant, maar wel dat we er nog twee geocaches vonden. En dat er een speeltuin was! Inmiddels brak er ook een zonnetje door en voor we het wisten waren we ruim twee uur verder. Dus op naar de camping!